Een gesprek in vijf vragen.
Zeker! Ik ben geboren en getogen in Winterswijk, de Achterhoek. Ik kom uit een warm nest, maar na de middelbare school was ik echt toe aan een andere omgeving. Ik keek er dus enorm naar uit om te gaan studeren!
Op school was ik een allrounder zonder duidelijke voorkeur voor vakken. Daardoor vond ik de studiekeuze best lastig. Geneeskunde sprak me aan, ik wilde graag mensen helpen door een betekenisvolle rol in hun leven te spelen. Helaas werd ik uitgeloot en moest daardoor mijn geneeskundedroom laten varen. Intussen studeerde ik Bewegingswetenschappen aan de Rijksuniversiteit Groningen en tijdens de Master kwam ik er achter dat onderzoek doen me goed ligt. Ook kon ik mijn eigen vakken kiezen en zo kreeg ik niet alleen veel plezier in de studie, maar realiseerde me ook dat mijn roeping in de wetenschap ligt.
Mijn Masterstage deed ik bij de afdeling Plastische Chirurgie van het UMCG. Hoe ik daar terechtkwam is een lang verhaal, wat er op neerkomt dat ik toevallig precies op het juiste moment op de juiste plek was. Na mijn stage kon ik aan de slag bij dezelfde afdeling als onderzoeksondersteuner.
Een mooie opstap, maar ik miste wel wat uitdaging. Ik kon toen de coördinatie van een lopend onderzoek van een vertrekkende collega overnemen en heb daar omheen mijn promotietraject gebouwd. Dat was vanwege afwezige financiering in het begin onzeker, maar uiteindelijk is het toch gelukt en was mijn geïnvesteerde tijd dus niet voor niets.
Tijdens mijn promotie heb ik ook de opleiding tot epidemioloog gevolgd. In 2017 promoveerde ik met als onderwerp “Epidemiologie van de ziekte van Dupuytren” een veelvoorkomende handaandoening die tot knobbels en strengen in de handpalm leidt.
Hierna werkte ik een aantal maanden in Oxford als Postdoctoraal onderzoeker, waar ik voor het eerst met heel grote datasets aan de slag ging. Daar heb ik veel geleerd, het was een heel bijzondere tijd. Eenmaal terug in Nederland, in 2018, kon ik opnieuw aan de slag bij Plastische Chirurgie, nu als Postdoctoraal onderzoeker. Naast mijn huidige werk bij Eurocat heb ik daar nog steeds een kleine aanstelling.
Dat wil ik wel: ik ben de trotse moeder van een prachtig, eigenzinnig mannetje. In mijn vrije tijd zing ik graag bij koor Bladgoud, dat ik samen met twee vriendinnen heb opgericht. Als ik nog tijd overheb, speel ik graag bordspellen, trek ik erop uit in de natuur, loop ik een rondje hard of houd ik me bezig met allerlei creatieve huis-tuin-en-keukenprojectjes.
Afgezien van mijn uitstap naar Oxford, heb ik altijd bij Plastische Chirurgie gewerkt, in een heel klein onderzoeksteam. Soms was ik de enige onderzoeker. Dat biedt voordelen, maar ook nadelen; ik merkte dat ik het teamgevoel erg miste. Toen ik werd geattendeerd op de vacature als hoofd van Eurocat, realiseerde ik me dat dit een unieke kans is om met een prachtig team te werken aan een maatschappelijk zeer relevant thema. Als ik arts zou zijn geworden zou ik een grote invloed op een klein aantal levens kunnen hebben, maar in mijn rol als hoofd van Eurocat kan ik een kleine invloed hebben op een groot aantal levens. Dat is waar ik het uiteindelijk voor doe.
Graag wil ik in kaart brengen welke samenwerkingsverbanden allemaal mogelijk zijn met Eurocat, en dan ook deze samenwerkingen opzetten. Bepaalde vraagstukken kunnen we alleen beantwoorden door gegevens uit Eurocat te koppelen met andere databases, uiteraard binnen de kaders van de (privacy)wetten.
Daarnaast wil ik graag uitzoeken of er meer efficiëntie mogelijk is door veel te digitaliseren. Hierdoor kan de dekking van Eurocat -de drie noordelijke provincies- in de toekomst misschien naar heel Nederland uitgebreid worden. Dat kan een enorme verrijking betekenen en een nog vollediger beeld van aangeboren afwijkingen in Nederland geven.
Verleden, heden en toekomst van Eurocat op de eerste rij bij het jubileumsymposium op 14-04-2023 v.r.n.l.: Dieuwke Broekstra, Martina Cornel, Hermien de Walle, Aize Bouma, Marian Bakker, Jennita Reefhuis