'Het is allemaal nog even wennen en uitzoeken hoe we ons werk gaan doen', zegt vrijwilliger Annelies Berends. ‘Vorige week had ik mijn eerste dienst. Toen zat hier een familie in shock voor zich uit te staren. Ze reageerden niet toen ik vroeg of ik iets voor ze kon betekenen. Ik kon ze beter alleen laten, maar moest natuurlijk wel in het familiecentrum blijven. Als oplossing ben ik een stukje verderop in het halletje gaan zitten.’ ‘Met diezelfde familie heb ik de volgende dag een heel gesprek gehad. Toen waren ze minder van slag en wilden ze wel wat aandacht', vertelt Gera. 'We moeten aftasten waar iemand behoefte aan heeft. Geen enkele familie en geen enkel mens is hetzelfde.’
De nieuwe Intensive Care Volwassenen van het UMCG heeft een speciaal familiecentrum waar naasten van patiënten kunnen verblijven. Het centrum heeft een woonkamer met meerdere zithoeken, een leestafel en een keukenblokje, en er zijn vier slaapkamers met douche en toilet. En sinds een week is er een team van 12 vrijwilligers, die de naasten van IC-patiënten bijstaan en zorgen voor een prettige sfeer.
Het vrijwilligerswerk is nieuw voor Gera en Annelies, maar ze hebben veel ervaring in het omgaan met mensen die gespannen en verdrietig zijn omdat hun naaste ernstig ziek is. Ze hebben voor ze met pensioen gingen namelijk jaren als IC-verpleegkundige in het UMCG gewerkt en weten hoe belangrijk het is om aandacht voor de familie te hebben. Om bijvoorbeeld even te vragen hoe het met ze gaat of een hand op de schouder te leggen.
Helaas hebben zorgverleners het soms zo druk met hun patiënten, dat ze geen tijd hebben voor de familie. Dat gaat Gera en Annelies aan het hart. Zo weet Gera nog heel goed dat ze jaren geleden een familie helemaal overstuur in een kamertje zag zitten. ‘Ik liep naar binnen en vroeg of ik iets voor ze kon doen. Een vrouw vertelde dat haar man 1,5 uur geleden van de operatiekamer naar de IC was gebracht en ze daarna niets meer hadden gehoord. Het was vast helemaal mis. Ik ben naar de IC gelopen en daar hadden ze net een andere patiënt gereanimeerd waardoor ze nog geen tijd hadden gehad om de familie op te halen.’
Omdat Gera en Annelies weten hoe het eraan toe gaat op de IC, kunnen ze naasten die in het familiecentrum verblijven uitleggen waarom het soms lang duurt voor ze bij de patiënt kunnen zijn. ‘En als we merken dat er echt even een zorgverlener moet komen om met de familie te praten, dan kunnen we die een seintje geven’, zegt Annelies.
Ze zijn blij dat er nu zo'n mooi familiecentrum is waar ze samen met de andere vrijwilligers naasten van patiënten steun kunnen bieden. ‘Ik heb me meteen aangemeld als vrijwilliger toen een oud-collega me over het familiecentrum vertelde', zegt Gera. Annelies: ‘Toen ik hier nog werkte en over de nieuwbouwplannen van de IC en het familiecentrum hoorde, heb ik gezegd: Geef me een seintje als ik met pensioen ben en het centrum opengaat! De zorg en het UMCG blijven me trekken.’
