‘We hadden laatst een Syrische patiënt die niets wilde zeggen. Je kijkt naar elkaar en ziet en herkent iets. Het viel collega's ook op dat hij met een andere blik naar mij keek. Hij heeft uiteindelijk zijn verhaal aan mij verteld. Het UMCG moet diversiteit proactief stimuleren’, vind ik. ‘Het helpt om veel meer begrip voor elkaar te hebben.’
Christophe Mbondi Kamena deed na MBO-Verpleegkunde de opleiding HBO-Verpleegkunde en liep stage in het UMCG. ‘Een hoofdverpleegkundige vroeg mij na die stage of ik me voor de verpleegkundigenpool wilde inschrijven, omdat zij een diverse ploeg wilde. De samenleving is diverser geworden, dan moet het team dat ook zijn, vond zij. Als je maar met één blik naar de wereld kijkt, kom je er niet.’
Een vast contract zat er voor Christophe toen nog niet in, omdat hij nog geen verblijfsvergunning had. ‘Toen ik die wel had heb ik gesolliciteerd en ben ik aangenomen.’ Sinds 2010 is hij verpleegkundige in het UMCG en hij merkt vaak dat hij in een vooral wit team, verschil kan maken voor de patiënten.
‘Ik kom uit Kameroen. Als bijvoorbeeld een Turks-Nederlandse patiënt familieleden met zelfgemaakt eten op bezoek krijgt, snap ik heel goed hoe belangrijk dat is. Dat past niet altijd in het medicijnschema of bij de bezoekregeling. Maar als je begrijpt hoe belangrijk in sommige culturen je familie en eten is, dan kun je wel samen gaan zoeken naar mogelijkheden.’
Tot een paar jaar geleden was Christophe zelf niet zo met het onderwerp diversiteit en inclusiviteit bezig, vertelt hij. ‘Maar als je hier om je heen kijkt, zie je heel weinig mensen van kleur. Ik ben voorzichtig met wat ik doe en zeg, omdat ik een minderheid ben. Me uitspreken over sociale dingen in de koffiekamer, deed ik niet als ik merkte dat daar weinig begrip voor is.’
‘In een bepaalde situatie heb ik echt de leidinggevende gemist. Ik zag een racistische foto rondgaan, maar dat vond iedereen geen probleem. Ik vind dat je dan als organisatie duidelijk moet maken: dit soort gedrag is niet oké. Daarom heb ik hierover een klacht ingediend. Om het UMCG mee te gegeven: laat zien wat wel en wat niet kan.’
‘Ik vond het altijd heel vervelend dat er op een verpleegafdeling met Sinterklaas van die traditionele zwarte pietpoppen waren. Je weet wel, met van die dikke lippen. Ik had mijn bezwaar steeds ingeslikt, totdat er een witte arts kwam werken die zei dat hij die poppen weg wilde hebben. Hij snapte het. Maar het ziekenhuis moet beleid hebben: dit hoort niet ons ziekenhuis. Ga uitzoeken, waarom ervaren mensen het kwetsend? Er moet een bewustzijn komen, dat alles wat we doen een bepaalde indruk geeft.’
‘Als organisatie moet je heel duidelijk zijn dat discriminatie en mensen op een bepaalde manier bejegenen, consequenties heeft. Ik vond het moeilijk om me uit te spreken en weet niet precies hoe groot de groep medewerkers in het UMCG is die anders is. Maar het is belangrijk dat je terechtkunt bij je leidinggevende of een andere plek in de organisatie.’