Klaas Geers werd in het streekziekenhuis behandeld vanwege blaaskanker. Toen hij een agressieve vorm bleek te hebben, werd hij doorverwezen naar het UMCG. ‘De schrik was enorm, maar toen ik mijn behandelplan hoorde, kreeg ik een soort rust over me. Het voelde als een uitgeworpen anker.’
Als Klaas naar de wc gaat, plast hij wat bloed. Hij maakt direct een afspraak bij de huisarts, maar het lijkt niets ernstigs. Een paar weken later plast hij opeens veel bloed. Nu gaan alle alarmbellen af. In het ziekenhuis in Hoogeveen krijgt hij meteen onderzoeken en al snel volgt de uitslag. ‘Foute boel. In mijn blaas zat een tumor van zo’n 4,5 cm. De arts probeerde me te kalmeren en vertelde over de verschillende mogelijkheden. Maar als je het woord kanker hoort, denk je: einde oefening.’
Klaas krijgt een operatie waarbij ze via de plasbuis tumorweefsel weghalen. Een patholoog onderzoekt het weefsel. Daarna hoort Klaas of de behandeling klaar is, of dat hij een agressieve kankervorm heeft. ‘Dan zou ik naar UMCG moeten omdat ze daar meer expertise hebben, werd me verteld.’ Die expertise blijkt Klaas nodig te hebben want hij heeft spierinvasieve blaaskanker. ‘Toen ik dat hoorde werd het me te veel. Ik had dat niet verwacht.’
Met zijn vrouw gaat hij naar de polikliniek Urologie van het UMCG. ‘De uroloog, oncoloog en twee verpleegkundigen zaten voor ons klaar’, vertelt Klaas. ‘De uroloog zei meteen: ‘We maken ons zorgen want u heeft een agressieve vorm van blaaskanker’. Als ze niks zouden doen, had ik nog 1,5 of 2 jaar. Daarna vertelden ze over hun behandelplan: 3 chemokuren met tussendoor scans. Helpt de chemo niet, dan heeft een operatie daarna geen nut. Een heftige boodschap.’
Klaas en zijn vrouw worden na het gesprek opgevangen door de verpleegkundigen. Ze krijgen een bekertje water en kunnen uitblazen. ‘Daarna hebben de verpleegkundigen lang met ons gepraat. Tot we alles snapten en het positief probeerden in te zien. Want positief zijn, is de helft van de behandeling, zeiden ze. Kom maar op met dat spul, dacht ik toen. Vergiftig me maar.’
Ze krijgen een lijst met telefoonnummers en kunnen altijd bellen. ‘24 uur per dag. Dus ook als we om half 5 ’s nachts wakker lagen’, vertelt Klaas. ‘En we kregen de hulp van een psycholoog en medisch maatschappelijk werker aangeboden. Daar hebben we veel aan gehad. Onze kinderen ook. Toen onze dochter een gesprek wilde, maar vanwege haar werk niet naar het UMCG kon komen, is er goed meegedacht. Dan doen we het toch via videobellen, werd er voorgesteld. Bellen, appen, alles kon.’
Door de chemokuren valt Klaas zijn haar uit, maar verder heeft hij weinig last van bijwerkingen. Na twee kuren volgt er een spannend moment: een scan om te zien of de kuur helpt. ‘Ik wilde de uitslag samen met mijn vrouw en kinderen horen, maar vanwege het coronavirus konden zij niet mee naar het UMCG. De arts stelde toen voor mij thuis te bellen en de telefoon op de speaker te zetten. De uitslag was ongelooflijk: de tumor was niet meer te zien! Nog 1 kuur en dan kon ik geopereerd worden. Maar toen ik voor die laatste kuur kwam, had ik opeens huiduitslag. Ze gingen direct overleggen. De kuur kon niet doorgaan, ik werd eerder geopereerd. Ze zagen mijn schrik en twijfel. Ze hebben me toen gerustgesteld en verteld dat die derde kuur niet nodig was.’
Klaas wordt geopereerd. Zijn blaas, prostaat en lymfeklieren worden verwijderd. Ook krijgt hij een urinestoma. ‘Ik vond het eerst eng om naar mijn wond te kijken’, vertelt Klaas. ‘Een groot litteken, een drain, en een vuurrood stoma. Nu al ontstoken!, dacht ik. Wist ik veel dat dat rood zo hoort.’
Op de verpleegafdeling leert Klaas hoe hij de stomazakjes moet vervangen zodat hij dat zelf kan als hij weer naar huis gaat. ‘Ze begeleiden je daar goed bij’, vindt hij. ‘En het is fijn dat je een eenpersoonskamer krijgt als de lichamelijke gevolgen van je operatie zo groot zijn’, zegt zijn vrouw. ‘Je moet aan je veranderde lichaam wennen, dat is spannend. Een gordijntje tussen de bedden dempt niet en je wilt liever geen dingen van elkaar meekrijgen.’
Klaas is goed hersteld en de uitslag van de eerste controlescan is goed. Hij hoeft niet meer naar het UMCG te komen. Het ziekenhuis in Hoogeveen neemt de controles over. ‘Dat is dichterbij huis en dus makkelijker, maar ik had ook wel bij het UMCG willen blijven’, zegt Klaas. ‘Dat voelt vertrouwd en veilig.’ ‘Iedereen is er heel professioneel en begaan’, vindt zijn vrouw. Klaas: ‘Toen ik bijvoorbeeld klaar was met mijn chemokuren zei mijn oncoloog: ‘Ik wil je hier nooit meer zien, maar kom nog even langs voor je wordt geopereerd’. Die heeft het daar veel te druk voor, dacht ik. Maar op vrijdagmiddag kwam hij kijken hoe het met me ging. Geweldig!’
Om u de beste zorg op het gebied van blaaskanker te geven, werkt het UMCG samen met het Ommelander Ziekenhuis Groningen, de Treant Zorggroep, de Saxenburgh Groep Hardenberg en het Wilhelmina Ziekenhuis Assen. Deze samenwerking heet het Blaaskankercentrum Noord-Nederland (BCNN).