Ieder ziekenhuis heeft tegenwoordig te maken met wachttijden en wachtlijsten. Ook het Universitair Medisch Centrum Groningen. Wanneer de vraag naar zorg groter is dan het aanbod in de zorg ontstaat er een wachttijd.
Dit houdt in dat een patiënt niet direct in het ziekenhuis terecht kan voor de gewenste behandeling. Zo'n behandeling kan variëren van een bezoek aan een polikliniek, een dagbehandeling, een chirurgische ingreep tot een opname in het ziekenhuis.
Er zijn verschillende oorzaken die ertoe leiden dat het zorgaanbod kleiner is dan de vraag. Door maatschappelijke ontwikkelingen, zoals vergrijzing van onze samenleving, groeit de vraag naar zorg. De schaarste op de arbeidsmarkt maakt het ook voor ziekenhuizen moeilijker om eventuele vacatures in te vullen. Dit alles heeft invloed op het zorgaanbod, en dus op de wachttijden.
Een ziekenhuis heeft een bepaalde capaciteit. Het aantal operatiekamers en het aantal bedden op een afdeling is een vaststaand gegeven. Ook het aantal verpleegkundigen en specialisten staan vast. Wanneer de vraag naar zorg stijgt zal de capaciteit niet toereikend zijn. Omdat er geen operatiekamer beschikbaar is, omdat een bepaalde afdeling 'vol' is of omdat er geen specialist beschikbaar is om de behandeling uit te voeren. Onverwachte omstandigheden, zoals ziekte van medewerkers of technische problemen kunnen ook leiden tot wachttijden voor behandeling of opname. Sommige (super-) specialismen worden slechts beoefend door één of enkele specialisten in heel Nederland. Dit betekent dat bepaalde specialistische zorg schaars is. Het ontstaan van een wachttijd is dan bijna onvermijdelijk.
Als universitair medisch centrum onderscheidt het UMCG zich van andere, algemene, ziekenhuizen. Naast het onderzoeken en behandelen van patiënten heeft het ziekenhuis ook een onderwijstaak in de opleiding van medisch studenten en artsen die zich specialiseren. Daarnaast biedt het UMCG zorg aan die door andere, niet-universitair medische centra, niet geboden kan worden. Patiënten in een universitair medisch centrum kunnen er voor drie soorten zorg komen: basiszorg, topklinische zorg en topreferente zorg.
De basiszorg is niet anders dan de zorg die elk algemeen ziekenhuis biedt. Het gaat daarbij om eenvoudige, veel voorkomende en duidelijk afgebakende problemen. Ongeveer een derde van de patiënten komt voor basiszorg. Bijna altijd gebeurt dit op verwijzing van de huisarts, die ten tijde van de verwijzing meestal al weet wat de patiënt mankeert en welke behandeling daarvoor nodig is.
Onder topklinische zorg vallen bijzondere vormen van zorg die alleen mogelijk zijn in ziekenhuizen met een speciale vergunning. Dat hoeven overigens niet per se universitair medische centra te zijn. Meestal gaat het om vrij dure behandelingen waarvoor geavanceerde apparatuur, bijzondere voorzieningen of specifieke deskundigheid nodig zijn. Ook hier gaat het meestal om een afgebakende vraag waar de verwijzende huisarts of specialist vaak al een aardig beeld van heeft.
Topreferente zorg vindt men alleen in universitair medische centra. Dit is zeer specialistische zorg voor patiënten die zeldzame, moeilijk te diagnosticeren en of moeilijk te behandelen aandoeningen hebben. De patiënten 'liepen' meestal al bij een specialist in een ander ziekenhuis en hebben al het nodige aan onderzoek en behandeling achter de rug, zonder dat hun probleem is opgelost. Het komt regelmatig voor dat deze patiënten meerdere aandoeningen tegelijkertijd hebben, die al dan niet met elkaar samenhangen. Welke therapie in hun geval effectief is, is niet op voorhand te zeggen. Het universitair medisch centrum is voor deze 'moeilijke' patiënten de laatste toevlucht.
Topreferente zorg is volgens de wet een kerntaak van de universitair medische centra. Minder dan de helft van alle patiënten in deze centra komt voor topreferente zorg. Omdat de diagnostiek vaak een kwestie van zoeken is, en de behandeling vaak een kwestie van proberen, leggen zij een veel groter beslag op de voorzieningen van het ziekenhuis dan andere patiënten. Omdat er voor deze patiënten buiten het universitair medisch centrum geen mogelijkheden zijn, krijgen zij er prioriteit boven de basiszorgpatiënten die eventueel ook ergens anders terecht kunnen.
De wachttijden verschillen per specialisme, maar ook per behandeling. Uw huisarts of specialist kan vertellen bij welk specialisme de behandeling wordt uitgevoerd. De wachttijd kan ook variëren per specialist. Als u voorkeur heeft voor een bepaalde specialist kan dat betekenen dat de wachttijd langer is.
De wachttijden die op deze site vermeld worden zijn gemiddeld, en geven een indicatie van de wachttijd. Iedere maand wordt de site bijgewerkt, zodat u altijd kunt beschikken over recente gegevens. Natuurlijk is het mogelijk dat er in de tussentijd toch nog iets verandert. Daarnaast is de wachttijd natuurlijk sterk afhankelijk van de situatie en de conditie van de patiënt. Op grond van de schriftelijke doorverwijzing van de huisarts bepaalt de specialist hoe snel een patiënt gezien moet worden op de polikliniek. In een aantal gevallen kan de specialist na het eerste bezoek van de patiënt aan de polikliniek aangeven dat de behandeling van een patiënt een hogere prioriteit heeft. Deze prioriteit verschilt per patiënt.
Wanneer u de wachttijd te lang vindt, kunt u altijd contact met ons opnemen, of uw zorgverzekeraar vragen om wachtlijstbemiddeling.
Uw zorgverzekeraar kan u hierin ondersteunen, zodat u mogelijk sneller geholpen kunt worden. De maximaal aanvaardbare wachttijd die door zorgaanbieders en zorgverzekeraars gezamenlijk is overeengekomen (de Treeknorm) bedraagt voor de toegang tot de polikliniek en diagnostiek 4 weken. Voor behandeling is de maximaal aanvaardbare wachttijd 7 weken.
Uiteraard gelden wachttijden en wachtlijsten niet voor spoedeisende hulp. Patiënten die acute medische zorg nodig hebben krijgen die zorg natuurlijk direct.